குழந்தைகளின் விடுமுறை நெருங்கி விட்டது!

குழந்தைகளை பெற்று மூன்று வயது ஆரம்பிக்கு முன்னரே அவர்களை எந்த கான்வென்டில் சேர்க்கலாம் என்று திட்டம் போட்டு அவர்களை பள்ளிகளில் சேர்க்கிறோம். இங்கு ஆரம்பிக்கும் திட்டமிடல் அவர்களின் கல்லூரி படிப்பு வரை பெற்றோர்களால் தொடரப்படுகிறது. நல்ல முயற்சிதான். இதில் தவறொன்றும் இல்லை. ஆனால் சில நேரங்களில் அளவுக்கதிகமாக அவர்களை படி படி என்று கசக்கிப் பிழிவதால் மனச் சிதைவுக்கு சில குழந்தைகள் ஆளாகி விடுகின்றனர். 9 மணியிலிருந்து 5 மணி வரை பள்ளி. பிறகு ஆறிலிருந்து 10 வரை ஹோம் வொர்க். காலையில் 6 லிருந்து 8 மணி வரை படிப்பு படிப்பு என்று அந்த பிள்ளைகளை ஒரு மெஷின் வாழ்க்கைக்கு கொண்டு வந்து விட்டோம்.

தன் குழந்தை டாக்டராக வேண்டும்: தன் குழந்தை இன்ஜினியராக வேண்டும் என்ற கனவில் அதைப்படி இதைப்படி என்று அவர்களை கசக்கிப் பிழிகின்றனர். குழந்தை எதை விரும்புகிறது என்பதை பல பேர் சிந்திப்பதில்லை. பெற்றோர்கள் கொடுக்கும் மன அழுத்தத்தினால் பிள்ளைகளில் சிலர் பரீட்சை முடிவுகளைப் பார்த்து தற்கொலை வரை கூட சென்று விடுகின்றனர்.

நமது தலைநகர் டெல்லியில் போராட்டம் ஒன்றில் குழந்தைகள் பதாகைகளை ஏந்திய வண்ணம் நிற்ப்பதைத்தான் மேலே பார்க்கிறீர்கள்.

'பெற்றோர்களே! எங்களுக்கு எதில் ஆர்வம் இருக்கிறதோ அதைப் படிக்க விடுங்கள். உங்கள் பேராசையை எங்கள் மீது திணிக்காதீர்கள்'

என்று குழந்தைகள் சொல்லுமளவுக்குத்தான் சில பெற்றோர்களின் நடவடிக்கை இருக்கிறது.

எனது உடற்பயிற்சி ஆசிரியரின் மகன் ரமேஷ் படிக்க விரும்பியது ஆர்ட்ஸ் குரூப். ஆனால் ஆசிரியர் தன் மகனுக்கு தேர்ந்தெடுத்த துறையோ பாலி டெக்னிக். தகப்பனை எதிர்த்துப் பேசவும் ரமேஷூக்கு பயம். முடிவில் மன சிதைவுக்கு ஆளாகி தற்கொலையும் செய்து கொண்டார். எங்கள் எல்லோருக்கும் மிகுந்த அதிர்ச்சி. விளையாட்டிலும் படிப்பிலும் சிறந்து விளங்கிய அந்த பள்ளித் தோழன் இளம் வயதிலேயே வாழ்க்கையை முடித்துக் கொண்டது துரதிஷ்ட வசமானது. எனது ஆசிரியரும் ஒரே பையனை பறி கொடுத்த துக்கத்தில் தாடியோடு எந்த நேரமும் சோகமாகவே இருப்பார். பையனின் விருப்பத்தில் தகப்பன் தலையிடாமல் இருந்திருந்தால் இன்று ரமேஷ் உயிரோடு இருந்திருப்பார் அல்லவா!

இதைத் தடுப்பது எப்படி?

பிள்ளைகளின் மனங்களை சிறை பிடித்து பெற்றோர்கள் தங்களின் எண்ணங்களை திணிப்பதை முதலில் நிறுத்த வேண்டும். பிள்ளைகளின் அறிவுத் திறன், அவர்கள் ஆர்வம் காட்டுவது எந்த துறைகளில் என்று கண்காணித்து அவர்களுக்கு ஆலோசனை வழங்கலாம். இறுதி முடிவை அவர்களின் கைகளிலேயே தர வேண்டும்.

இன்னும் சில தந்தைகள் வீட்டை ஒரு சிறைச்சாலையைப் போல் வைத்திருப்பார்கள். தனக்கு குழந்தை பயப்பட வேண்டும். தன் சொல்லை மீறக் கூடாது என்பதால் சிறு வயது முதலே அவர்களை அடக்கி வைப்பதை பார்க்கிறோம். அடிமைகளை போல் நடத்தும் சிலரை நான் பார்த்திருக்கிறேன்.

இன்னும் சில பெற்றோர்களோ

'இவன் எங்கே படித்து பட்டம் வாங்க போகிறான். இவன் மாடு மேய்க்கத்தான் லாயக்கு'

என்று சர்வ சாதாரணமாக பலர் முன்னிலையில் திட்டும் பல பெற்றோர்கள் இன்றும் இருக்கிறார்கள். இப்படி எல்லாம் திட்டினால் அவனுக்கு ரோஷம் வந்து ஒழுங்காக படிக்க ஆரம்பிப்பான் என்பது பெற்றோர்களின் எதிர்பார்பபு. ஆனால் மாறாக சில மாணவர்கள் விரக்தி வந்து படிப்பையே விட்டவர்களும் இருக்கிறார்கள். ஒவ்வொரு மனிதனுக்கும் தன்மானம் என்று ஒன்று உண்டு என்பதை சில நேரம் நாம் மறந்து விடுகிறோம்.

விடுமுறை காலங்களில் குழந்தைகளை வெளியூர்களுக்கு சுற்றுலா அழைத்து செல்லலாம். இது அவர்களின மனதிலே பல மாற்றங்களை உண்டு பண்ணும். எந்த நேரமும் படிப்பிலேயே நேரத்தைக் கழித்த அவர்களுக்கு இதெல்லாம் பல அறிவு சார்ந்த சிந்தனைகளை உண்டாக்கும்.

வள்ளுவர் மகன் தந்தை உறவு பற்றி சொல்லும் போது

தந்தை மகற்கு ஆற்றும் நன்றி அவையத்து

முந்தி யிருப்பச் செயல்

மகன்தந்தைக் காற்றும் உதவி இவன்தந்தை

என்நோற்றான் கொல்எனும் சொல்

என்கிறார். இந்த நிலை எப்பொழுது வரும். தந்தையும் மகனும் ஒருவரை ஒருவர் புரிந்து கொண்டு அன்பு செலுத்துவதின் மூலமாகவே வரும்.நம் குழந்தைகளை ஒரு நண்பனைப்போல் பாவிக்க வேண்டும். அதிகாரத்தினால் இத்தகைய நிலை ஏற்படாது.

இனி பெற்றோருக்கு பிள்ளைகள் செய்யும் கடமை பற்றி குர்ஆன் கூறுவதைக் கேட்போம்:

'உம்முடன் இருக்கும் அவ்விருவருமோ, இருவரில் ஒருவரோ முதுமையை அடைந்து விட்டால் அவ்விருவரை நோக்கி 'சீ' எனக் கூறாதே!அவ்விருவரையும் விரட்டாதே! மரியாதையான சொல்லையே அவ்விருவரிடமும் கூறு'

'அன்புடன் பணிவு எனும் சிறகை அவ்விருவருக்காகவும் தாழ்த்துவீராக! 'சிறுவனாக இருக்கும் போது என்னை இருவரும் பராமரித்தது போல இறைவா! இவ்விருவருக்கும் அருள் புரிவாயாக!' என்று கேட்பீராக!'

-குர்ஆன் 17:23,24

ஒரு மகன் தனது பெற்றோருக்காக கேட்கும் பிரார்த்தனையே இது. சிறுவர்களாக இருந்தபோது நம் பெற்றோருக்கு எத்தனை சிரமங்களைக் கொடுத்திருப்போம். அதை எல்லாம் சகித்துக் கொண்டு எந்த அளவு பாசத்தோடும் பரிவோடும் நடந்து கொண்டார்களோ அது போல இறைவா! என் பெற்றொர்களுக்கு அதே போன்ற அன்பையும் பரிவையும் நீ செலுத்துவாயாக! என்று கேட்க வேண்டும் என பிள்ளைகளுக்கு கட்டளையிடுகிறது குர்ஆன்.

இனி தந்தை மகனுக்கு செய்ய வேண்டிய சில கடமைகளைப் பற்றி குர்ஆன் என்ன சொல்கிறது என்று பார்ப்போம்.

'அங்கத்தில் குறைகளற்ற குழந்தையை நீ எங்களுக்கு வழங்கினால் நன்றி செலுத்துவோராவோம்'

-குர்ஆன் 7:189

நம்முடைய மூதாதயரான ஆதாமும் ஏவாளும் இறைவனிடம் செய்த பிரார்த்தனையே இது. இது போன்ற பிரார்த்தனையை நம்மில் எத்தனை பேர் செய்திருக்கிறோம். பிறக்கும் முன்பே பெயர்களைத் தேர்ந்தெடுக்கும் நாம் இது போன்ற பிரார்த்தனைகளை தவற விட்டு விடுகின்றோம்.

அடுத்து நபி லுக்மான் அவர்கள் தனது மகனுக்கு ஆற்றிய உபதேசங்களைப் பார்ப்போம்.

'என் அருமை மகனே! தொழுகையை நிலை நாட்டு. நன்மையை ஏவு தீமையை தடு. உனக்கு ஏற்படும் சிரமங்களை சகித்துக் கொள். அது உறுதி மிக்க காரியமாகும்.'

'மனிதர்களை விட்டும் உனது முகத்தைத் திருப்பிக் கொள்ளாதே!பூமியில் கர்வமாக நடக்காதே! கர்வம் கொண்டு பெருமையடிக்கும் எவரையும் இறைவன் விரும்ப மாட்டான்.'

'நீ நடக்கும் போது நடுத்தரத்தைக் கடைபிடி.உனது குரலைத் தாழ்த்திக் கொள். குரல்களில் வெறுக்கத்தக்கது கழுதையின் குரலாகும்'

-குர்ஆன் 31:17

என்ன ஒரு அழகிய உபதேசம். இந்த உபதேசம் அவர் மகனுக்கு மட்டும் உரியதல்ல. இது உலக மக்கள் அனைவரும் தனது மகனிடம் மகளிடம் எதிர்பார்க்கும் செயல்களாகும். எனவேதான் இறைவன் இந்த உபதேசங்களை குர்ஆனிலே எடுத்துப் போடுகிறான்.

நபி லுக்மான் அவர்கள் எப்படிப்பட்ட குணங்களை தனது மகனிடம் எதிர்பார்த்தாரோ அது போன்ற மக்களை நம் அனைவருக்கும் இறைவன் தர வேண்டும் எனப் பிரார்த்திப்போமாக!