எனது முதல் காவல் நிலைய அனுபவம்!

எனது முதல் காவல் நிலைய அனுபவம்!

போன வருடம் எங்கள் ஊர் காவல் நிலையத்துக்கு போகும் ஒரு அவசிய தேவை ஏற்பட்டது. எஸஐ யிடமிருந்து பையன் படிப்பின் ஆவணங்கள் சம்பந்தமாக ஒரு கையெழுத்து வாங்க வேண்டும். எனவே இது வரை காவல் நிலையத்துக்கு செல்லாத நான் முதன் முதலாக காவல் நிலையத்துக்குள் பிரவேசித்தேன். முன்னால் அமர்ந்திருந்த எழுத்தரிடம் 'எஸ்ஐ எப்பொழுது வருவார்?' என்று கேட்டேன். 'இன்னும் அரை மணி நேரத்தில் வந்து விடுவார்' என்று சொன்னார். அதுவரை நேரம் போக வேண்டுமே? எனவே காவல் நிலையத்துக்கு வெளியே மர நிழலில் உள்ள பெஞ்சில் சற்று அமர்ந்தேன். பக்கத்தில் இந்த பக்கம் ஒரு 15 பேர். அந்த பக்கம் ஒரு 10 பேர் கும்பலாக நின்று காரசாரமான விவாதத்தில் ஈடுபட்டிருந்தனர். அரசியல் கட்சிகள் சம்பந்தமாக ஏதும் தகராறோ என்று நினைத்தேன். என்ன பேசிக் கொள்கிறார்கள் என்று நானும் எனது காதை கூர்மையாக்கி கேட்கத் தொடங்கினேன்.

'மாப்ள...நீ ஒன்னும் கவலைப்படாதே! இன்னைக்கி ரெண்ட்ல ஒன்னு பார்த்திடுவம்'

'என்ன தைரியம்யா அவனுக்கு...கடை பூந்து அடிக்கிறான்யா..'

'இப்படியே உட்டோம்னா நாம சேலை கட்டிக்க வேண்டியதுதான்'

அதற்குள் இரு சக்கர வாகனமான புல்லட்டில் முரட்டு மீசை தடியான உடம்போடு ஒரு 55 வயது மதிக்கத்தக்க ஒருவர் அந்த கும்பலில் வந்து இறங்கினார். இவர்கள் கிராமத்தின் நாட்டாமை என்பது பேச்சிலேயே தெரிந்தது.

'ராமையா! என்னய்யா ஆச்சு. என் வேலை எல்லாம் போட்டுட்டு இப்போ வந்திருக்கேன்.'

'ஐயா.. வாங்க...நம்ம வெத்தல பொட்டி மகன் சுப்ரமணியன தெரியுங்களா?'

'ஆமாம்..குடிச்சு புட்டு உருண்டு கெடப்பானே அவனா'

'அவனேதாங்க ஐயா! நேத்து சாயங்காலம் நம்ம மருதமுத்து சாராய கடையில போய் சாராயம் கேட்டுருக்கான். ஏற்கெனவே 200 ரூபா அவன் பாக்கி தரணுமாம். பழைய பாக்கியை கொடுத்தா சாராயம் தர்றேன்டு சொல்லியிருக்கான். இதுல தகராறு முத்திபோயி மருதமுத்துவை நல்லா அடிச்சுட்டான். அடிச்ச அடியில நிறைய ரத்தமும் வந்துடுச்சு. அதான் அவன்மேல் மருத முத்து கேஸ் குடுத்துருக்கான். இன்ஸ்பெக்டர் வர்றதுக்காக காத்துகிட்டு இருக்கோம்.'

'இந்த அடிதடி சமாசாரத்தை எல்லாம் ஏன்யா ஸ்டேஷன் வரைக்கும் கொண்டு வர்றீங்க. நம்ம கிராமத்துலேயே பேசி முடிச்சிருக்குலாம்ல...சரி சரி...எஸ்ஐ வந்தவுடன் கேஸை வாபஸ் வாங்கிட்டு ஊர் வந்து சேருங்க எங்கே சுப்ரமணியன்?'

'சுப்ரமணி! ஐயா கூப்புட்றாருல.....'

'ஐயா...சொல்லுங்க!'

'ஏலேய்! எண்டா இப்படி ஊர் பேரை கெடுத்துகிட்டு அலையிறீங்க...அடிச்ச அடியிலே செத்து கித்து தொலைஞ்சிறுந்தான்னா வாழ்க்கை பூரா கம்பி எண்ணனும் தெரியுமல...'

'ஏதோ தெரியாம நடந்து போச்சுங்கண்ணா! இனிமே கவனமா இருக்குறேன்'

ஊர் நாடடாமை கொஞ்சம் விரைப்போடு மருத முத்துவிடமும் பேசி விட்டு இரு சக்கர வாகனத்தை ஸ்டார்ட் செய்து கிளம்பினார். இது போன்ற வசனங்களை எல்லாம் சினிமாவில் பார்த்த எனக்கு இப்படி ஒரு அருமையான நேரிடையான காட்சியை காணும் வாய்ப்பும் கிட்டியது. இரு தரப்பும் நாட்டாமை போன வுடன் திரும்பவும் இரு பிரிவாக பிரிந்து பல ரகசியங்களை பேசிக் கொண்டிருந்தனர். இதை எல்லாம் பார்த்துக் கொண்டிருந்த எனக்கு சற்று களைப்பு ஏற்பட அருகில் இருக்கும் தேனீர் கடையில் ஒரு டீயை வாங்கி குடித்து விட்டு எஸ்ஐயின் வரவுக்காக நானும் காத்திருந்தேன்.

தட தட என்ற சத்தத்தோடு புல்லட் காவல் நிலையத்தின் உள்ளே புகுந்தது. எஸஐ வந்து விட்டார். வந்தவர் நேரே தனது அறைக்கு சென்று விட்டார். தூரத்திலிருந்து பார்த்துக் கொண்டே நானும் உள்ளே நுழைந்தேன். எழுத்தர் என்னை முதலில் உள்ளே போகச் சொன்னார். எஸஐ அறையில் நுழைந்தேன். நுழைந்தவுடன் அதிர்ச்சி அடைந்தேன். நான் எதிர்பார்த்தது வீரப்பனை யொத்த மீசையோடு வயிறு சரிந்து முரட்டு சுபாவத்தோடு கூடிய ஒரு எஸ்ஐயை. ஆனால் அங்கு அமர்ந்திருந்ததோ 30 வயது மதிக்கத்தக்க ஒரு அழகிய பெண். அந்த பெண்ணின் முகத்துக்கும் அந்த உடைக்கும் கொஞ்சமும் ஒட்ட வில்லை. 'உனக்கு ஏம்மா இந்த வேண்டாத வேலை' என்று மனதுக்குள் நினைத்துக் கொண்டு 'குட்மார்னிங் மேடம்' என்று சொல்லிக் கொண்டே உள்ளே நுழைந்தேன்.

'வாங்க! உட்காருங்க! என்ன விஷயம்' என்று கேட்கவும் நான் கொண்டு வந்த பேப்பர்களை கொடுத்தேன். படித்துக் கொண்டு இருந்தவர் வெளியில் ஏகமாக சத்தம் வரவே 'அங்கே என்னய்யா சத்தம்?' என்று எஸ்ஐ கேட்டார்.

'அடி தடி கேசும்மா! கிராமமே திரண்டு வந்துருக்கானுங்க'

'இவனுங்களுக்கு வேற வேலையே இல்லை. வரச் சொல்லு எல்லாரையும்'

எழுத்தர் போய் 'அம்மா கூப்பிடுராங்க! எல்லாரும் வாங்கய்யா?' என்றார். சொன்னவுடன் திபு திபு வென்று 10 பேர் உள்ளே நுழைந்தனர். ஏற்கெனவே அது சின்ன அறை. முழு அறையும் ஓரளவு நிரம்பி விட்டது.

'என்னய்யா தகராறு?' அதிகார தொனியில் எஸ்ஐயின் குரலிலும் ஒரு மாற்றம் தென்பட்டது. அதில் உள்ள ஒரு வயதானவர் 'அம்மா! சுப்ரமணிங்கற பய குடி போதையில மருதமுத்துங்கறவன அடிச்சுட்டாங்க. மருத முத்து கேஸ் குடுத்துருக்கான. அதான் ஐயா இன்னைக்கி வந்து உங்களை பார்க்க சொன்னாரு'

'அடி தடி கேசு. உங்க ஊர்ல ஏன்யா இப்படி தினமும் ஏதாவது ஒரு கேஸை கொண்டு வர்றீங்க...உருப்புட்ற ஐடியா ஏதும் இல்லையா' என்று சொல்லிக் கொண்டேமூக்கைப் பொத்திக் கொண்டார்.

'ம்...ஹூம்....சாராய நெடி. யார்யா சாராயம் குடிச்சிறுக்கிறது. தண்ணி அடிச்சுட்டு ஸ்டேஷனுக்கே வர்றீங்களோ! தண்ணி அடிச்சவனை முதல்ல வெளியில அனுப்பு' என்றார் சற்று கோபத்தோடு. அந்த கும்பலில் இருந்து இரண்டு பேர் தாங்களாகவே வெளியேறினர்.

பையனின் பேப்பர்களை பார்த்தவர் 'இப்போ இந்த சாராய கேசால கொஞ்சம் பிஸியாக இருக்கிறேன். நீங்க நாளைக்கு காலையில வாங்க பாய்! ரெடி பண்ணி தர்றேன்' என்றார். பேப்பர்களை பார்த்து நான் முஸ்லிம் என்பதை உணர்ந்து கொண்டார்.

'ஓகே மேடம்! அப்போ நான் வர்றேன்'!

'வாங்க'

அடி தடி கும்பலிடம் விசாரணை ஆரம்பமானது. அவர்களில் எவரையுமே அந்த மேடம் உட்கார சொல்லவில்லை. அவரை விட வயதில் மூத்தவர்களையும் அந்தம்மா ஒருமையிலேயே பேசியது எனக்கு என்னவோ போல் இருந்தது. இந்த உழைக்கும் மக்களை அரசு அதிகாரிகள் ஏன் இவ்வாறு நடத்துகிறார்கள். என்னிடம் மிகவும் பணிவோடும் மரியாதையோடும் பேசிய அந்த எஸ்ஐ இவர்களிடம் ஏன் தனது பேசும் தொனியையே மாற்றிக் கொள்கிறார்.

அந்த மக்களும் அழுக்கு படிந்த உடை. செருப்பில்லாத கால். வெத்தலை சுண்ணாம்பால் காவி ஏறிய உதடுகள் சாராய நெடி என்று தங்களை மாற்றிக் கொள்ளாமலேயே இன்னும் இருக்கிறார்கள். இது எதிர் தரப்பார்களை மிக அலட்சியமாகவும் அருவருப்பாகவும் பார்க்க வைக்கத் தூண்டுகிறது. இந்த இருபதாம் நூற்றாண்டிலும் இந்த மண்ணுக்கு சொந்தக்காரர்கள் தங்களின் பெருமை மற்றும் உரிமைகளை அறியாது குடியிலும் கூத்திலும் காலத்தைக் கழித்துக் கொண்டிருக்கிறார்களே என்று வருத்தமோடு எனது ஊரை நோக்கி பயணப்பட்டேன்.