பிரியத்திற்குரிய எனது தாத்தா நேற்று இறந்து விட்டார்!

எனது தாத்தா நேற்று இறந்து விட்டார்!

சிறு வயதிலிருந்து என் மீதும் எனது சகோதர சகோதரிகளோடும் உறவினர்களோடும், ஊர் மக்களோடும் பாசத்தோடும் அன்போடும் வாழ்ந்து வந்த எனது தாயாரின் தகப்பனார் அதாவது எனது தாத்தா நேற்று இறந்து விட்டார். வயது முதிர்ச்சியினால் சில ஆண்டுகள் நோய் வாய்ப்பட்டிருந்த எனது தாத்தாவை நேற்று இறைவன் அழைத்துக் கொண்டான்.

இரவு பன்னிரண்டு மணிக்கு சீரியஸாக இருப்பதாக அழைப்பு வந்தது. உடன் தாயாரை நான் பிறந்த வீட்டுக்கு அழைத்துக் கொண்டு சென்றேன். மூச்சு மிக சன்னமாக வந்து கொண்டிருந்தது. துடிப்பும் மிக லேசாக இருந்தது. மருத்துவரை அழைக்கச் சென்றால் தூங்கும் நேரமாததலால் யாரும் வரவில்லை. திரும்பி வந்து பார்த்தால் முற்றிலுமாக மூச்சு நின்றிருந்தது.

இன்னாலில்லாஹி வஇன்னா இலைஹி ராஜிவூன்........

ஒரு உயிர் சன்னம் சன்னமாக பிரிவதை அன்றுதான் உணர்ந்து கொண்டேன். சிறிது நேரத்தில் உடலும் ஜில்லிப்பானது. இறப்பை உறுதி செய்து கொண்டு ஊருக்கும் வெளி நாடுகளுக்கும் தகவல் கொடுத்தோம். மதியம் 4 மணிக்கு தாத்தாவின் உடலை அடக்கம் செய்து விட்டு வந்தோம்.

வாழும் காலங்களில் தனது மனைவியைக் கூட 'வாங்க .... போங்க' என்றுதான் எனது தாத்தா அழைப்பார். பெரும்பாலானவர்கள் தங்கள் மனைவியை 'வாடி... போடி' என்றும் 'வா... போ' என்றும் தான் அழைப்பார்கள். இவ்வாறு பார்த்தே பழக்கப்பட்ட எனக்கு தனது மனைவியை 'வாங்க ... போங்க' என்று மரியாதையோடு அழைத்தது என்னை ஆச்சரியப்படுத்தியது. எனது பாட்டி உடல் நலம் இல்லாமல் படுக்கையில் கிடந்தபோது அவருக்காக இரவு பகல் பாராமல் உழைத்து தேவைப்பட்ட நேரத்தில் மருந்து கொடுப்பது, மல ஜலம் கழிக்க உதவுவது அவரது துணிகளை தானே துவைத்து பொடுவது என்று பல ஆண்டுகள் மனைவிக்காகவே உழைத்தவர் எனது தாத்தா. ஐந்து நேர தொழுகைகளையும் தள்ளாத வயதிலும் பள்ளியில் சென்றே நிறைவேற்றியவர். 10 நாட்களுக்கு முன்பு எங்கள் வீட்டில் படுத்திருக்கும் போது பள்ளியின் பாங்கு சப்தம் காதில் விழுந்தவுடன் குபீரென்று எழுந்து உட்கார்ந்து கொண்டார். 'என்னால் பள்ளிக்கு செல்ல முடியவில்லையே' என்று சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். அப்போது நான் 'இந்த நிலையில் பள்ளிக்கு செல்ல உங்களுக்கு கடமை இல்லை. உட்கார்ந்தோ படுத்துக் கொண்டோ தொழுது கொள்ளுங்கள்' என்று சொன்னேன்.

ஊர் பள்ளியின் நிர்வாகியாக பல ஆண்டுகள் திறம்பட பணி செய்தார். மலேசியாவில் ஜொஹூர் பாரு என்ற இடத்தில் ஒரு பெரிய பல் பொருள் அங்காடி வைத்து நடத்தி வந்தவர். நான் 10 வயதாக இருக்கும் போது தாத்தாவை அழைக்க நாகப்பட்டினம் சென்றிருக்கிறேன். முன்பெல்லாம் பெரும்பாலானவர்கள் கப்பலில் தான் வருவார்கள். தற்போதுதான் கப்பல் பயணமே அரிதாகி விட்டது.

எனது தாத்தாவின் அறிந்தோ அறியாமலோ செய்த பாவங்களை இறைவன் மன்னித்து அவரை சொர்க்கத்தில் பிரவேசிக்கச் செய்வானாக! எனது தாத்தாவின் நன்மைக்காக நீங்களும் இந்த ரமலானில் பிரார்த்தியுங்கள் நண்பர்களே!

ஒவ்வோர் ஆத்மாவும் மரணத்தைச் சுவைப்பதாகவே இருக்கிறது பரீட்சைக்காக கெடுதியையும், நன்மையையும் கொண்டு நாம் உங்களைச் சோதிக்கிறோம். பின்னர், நம்மிடமே நீங்கள் மீட்கப்படுவீர்கள்.
(சூரத் அல் அன்பியா - 35)

இறைவா!
இவரை மன்னித்து அருள் புரிவாயாக..!
இவரது பிழை பொறுத்து சுகமளிப்பாயாக..!
இவர் செல்லுமிடத்தை மதிப்பு மிக்கதாக ஆக்குவாயாக..!
இவர் புகும் இடத்தை விசாலமாக்கி வைப்பாயாக..!
பனிகட்டி, ஆலங்கட்டி மற்றும் தண்ணீரால் இவரது பாவங்களைக் கழுவி தூய்மைப்படுத்து வாயாக..!
கப்ரின் வேதனையை விட்டும், நரகத்தின் வேதனையை விட்டும் இவரை பாதுகாத்து இவரை சொர்க்கத்தில் புகச்செய்வாயாக...!