நடிகர் நாஸரின் சகோதரரின் உள்ளக் குமுறல்....
------------------------------------------------
பெற்றோருக்கு கண்ணியம் செய்வதைப் பற்றி குர்ஆன் என்ன கூறுகிறது?
அவனையன்றி (வேறு எவரையும்) நீர் வணங்கலாகாது என்றும், பெற்றோருக்கு நன்மை செய்யவேண்டும் என்றும் உம்முடைய இறைவன் விதித்திருக்கின்றான்; அவ்விருவரில் ஒருவரோ அல்லது அவர்கள் இருவருமோ உம்மிடத்தில் நிச்சயமாக முதுமை அடைந்து விட்டால், அவர்களை உஃப் (சீ) என்று (சடைந்தும்) சொல்ல வேண்டாம் – அவ்விருவரையும் (உம்மிடத்திலிருந்து) விரட்ட வேண்டாம் – இன்னும் அவ்விருவரிடமும் கனிவான கண்ணியமான பேச்சையே பேசுவீராக! இன்னும், இரக்கம் கொண்டு பணிவு என்னும் இறக்கையை அவ்விருவருக்காகவும் நீர் தாழ்த்துவீராக; மேலும், ‘என் இறைவனே! நான் சிறு பிள்ளையாக இருந்த போது, என்னை(ப்பரிவோடு) அவ்விருவரும் வளர்த்தது போல், நீயும் அவர்களிருவருக்கும் கிருபை செய்வாயாக!’ என்று கூறிப் பிரார்த்திப்பீராக! (அல்-குர்ஆன் 17:23-24)
நாம் மனிதனுக்கு தன் பெற்றோர் (இருவருக்கும் நலம் செய்ய வேண்டியது) பற்றி வஸிய்யத்துச் செய்(து போதித்)தோம்; அவனுடைய தாய் பலஹீனத்தின் மேல் பலஹீனம் கொண்டவளாக (கர்ப்பத்தில்) அவனை சுமந்தாள்; இன்னும் அவனுக்குப் பால் குடி மறத்த(லி)ல் இரண்டு வருடங்கள் ஆகின்றன; ஆகவே ‘நீ எனக்கும் உன் பெற்றோர்க்கும் நன்றி செலுத்துவாயாக; என்னிடமே உன்னுடைய மீளுதல் இருக்கிறது.’ (அல்-குர்ஆன் 31:14)
1 comment:
பாக்கிஸ்தானுக்கும் நியுசிலாந்து பிரதமா் போல் ஒருவா் வாய்க்க வேண்டும் என்பது இந்துவானஎனது பிரார்த்தனை.அதுதான் திரு. பா்வேஷ் என்பவரின் பிரார்த்தனை ஆகும்.
இந்தியாவில் உள்ள அரேபிய அடிமைகளுக்கு புரிய வேண்டும் என்று பதிவு செய்கின்றேன்.
The prime minister and people of New Zealand have put before us gold-plated standards of decency, compassion, and firmness against religious terrorism. Their response to last week’s horrific mosque massacres in Christchurch was exemplary. Many countries need to learn from New Zealand, Pakistan more than most.
Donning a black chadar, 38-year-old Prime Minister Jacinda Ardern was visibly sorrowing as she tightly hugged the bereaved women around her. Muslims are not others, she said. Referring to the dead, she spoke of them simply but poignantly, “they are us”. To the Australian killer: “You may have chosen us — we utterly reject and condemn you.” Without the Bible and without reference to God, Ardern had been sworn into the prime minister’s office just 18 months ago. She says it is compassion that matters, not religion.
From end to end, her country also mourned. Newspapers reported florists running out of wreaths to be placed outside the two attacked mosques; donations for afflicted Muslim families poured in; churches held special services; and candle-light vigils were everywhere. An angered white teenage boy successfully landed an egg on the face of a far-right Australian senator who had blamed the Christchurch attack upon Muslim immigration into New Zealand. The senator promptly punched him — a punch that the youth will probably forever treasure.
Compare New Zealand’s reaction with the aftermath of every mass killing in Pakistan. With the sole exception of the Peshawar Army Public School massacre in December 2014 carried out by the TTP, I am unaware of any other atrocity inspiring significant public grief and outrage.
None was evident after a simultaneous attack in May 2010 upon two Ahmadi worship places in Lahore that left 94 dead. No ministers, politicians or other prominent figures hugged the bereaved ones. Shahbaz Sharif, the then Punjab chief minister, chose not to visit the Ahmadi community. However, his elder brother Nawaz Sharif called them our “brothers and sisters”, instantly drawing condemnation from many within his own party. Although one of the accused attackers was overpowered and handed to the police by unarmed worshippers, he was subsequently released.
In numerical terms, the two back-to-back suicide bombings on Peshawar’s All Saints Church in September 2013 were still more gruesome. They left 127 dead — more than two and a half times the number at Christchurch. Commiserations by national leaders rang hollow. Imran Khan, standing outside the bombed-out church, told the survivors that calamity had visited them because of US drone strikes. He said that to prevent still more such attacks Pakistan should negotiate with the TTP (which claimed the church bombing).
How can we know which of Pakistan’s minorities — Ahmadi, Christian, Hazara, Hindu, Shia — has had the roughest deal? One measure of desperation is the extent to which a minority avoids the mainstream and pursues anonymity. Nothing speaks more eloquently to this than the naming of newborns nowadays.
Take Christians. Back in the 1950s the names of Karachi’s Christians, including those in my Garden East neighbourhood, were usually biblically derived. Boys could be Jacob, Joseph, Michael, Paul, Peter, Robert, etc. Girls were often Mary, Pauline, Rachel, Rita, Ruth, etc. But no longer — Christian parents are opting for safety: Emaan, Hina, Iqbal, Maryum, Naveed, Saima, Shafqat, Shahbaz etc. Survival in a hostile milieu demands camouflaging.
Post a Comment